Krótka, prosta, łagodna i pełna uroku opowieść z cyklu Bajki uspokajanki – dla przedszkolaków, a także ich rodziców i opiekunów. Antidotum na wszechobecny pośpiech oraz wielość emocji i wrażeń. Basia nie lubi latem opalać się, kąpać ani budować zamków z piasku. Lubi za to spacerować po linii, gdzie plaża styka się z morzem. Ta linia jest taka ciekawa ‒ ciągle się zmienia! Na dodatek można spacerować trochę po wodzie, a trochę po piasku. Podczas jednego z takich spacerów Basia znajduje mnóstwo rzeczy, a wśród nich prawdziwy skarb ‒ kamyczek. Dlaczego jest on taki wyjątkowy? ​ Inspiracją do stworzenia Bajek uspokajanek były dzieci ze spektrum autyzmu. Książki te są jednak przeznaczone dla szerszej grupy odbiorców – dla dzieci przedszkolnych, w tym dzieci wysoko wrażliwych, które często wobec codziennego przebodźcowania potrzebują uspokojenia, wyciszenia, odpoczynku. ​ Wszystko tu zostało starannie przemyślane. Fabuła jest prosta, przystępna, rytm opowieści – spokojny, niemal melodyjny, liczba postaci ‒ ograniczona. Ilustracje mają charakter kolażowy, użyte w nich zostały różne faktury i materiały, w każdej książce pojawia się jeden przewodni element graficzny. Dodatkowo w tytułach i niektórych ilustracjach użyto liter naśladujących odręczną wycinankę, które nawiązują do kolażowych ilustracji – w każdym tomie mają one inny kolor. ​ Bajki uspokajanki ukazują się w serii Otwarci na Świat. Tworzą ją książki, które wspierają rozwój najmłodszych dzieci. Poruszają tematy bliskie codziennemu doświadczeniu maluchów. Pomagają im poznawać otaczający świat i rozumieć własne emocje, rozbudzają empatię i twórcze myślenie. [bonito.pl].

Krótka, prosta, łagodna i pełna uroku opowieść z cyklu Bajki uspokajanki – dla przedszkolaków, a także ich rodziców i opiekunów. Antidotum na wszechobecny pośpiech oraz wielość emocji i wrażeń. Ślimaczek, Ptaszki, Rybki, Krecik i Obłoczki postanawiają zorganizować zawody. Tylko jak tu się ścigać, skoro jedni pływają, inni fruwają czy suną po niebie, a jeszcze inni chodzą albo pełzają? Poza tym wyścigi są fajne, zawsze ktoś wygrywa, ale też przykre, bo zawsze ktoś przegrywa. Czy da się zorganizować takie zawody, które ucieszą wszystkich? Inspiracją do stworzenia Bajek uspokajanek były dzieci ze spektrum autyzmu. Książki te są jednak przeznaczone dla szerszej grupy odbiorców – dla dzieci przedszkolnych, w tym dzieci wysoko wrażliwych, które często wobec codziennego przebodźcowania potrzebują uspokojenia, wyciszenia, odpoczynku. ​ Wszystko tu zostało starannie przemyślane. Fabuła jest prosta, przystępna, rytm opowieści – spokojny, niemal melodyjny, liczba postaci ‒ ograniczona. Ilustracje mają charakter kolażowy, użyte w nich zostały różne faktury i materiały, w każdej książce pojawia się jeden przewodni element graficzny. Dodatkowo w tytułach i niektórych ilustracjach użyto liter naśladujących odręczną wycinankę, które nawiązują do kolażowych ilustracji – w każdym tomie mają one inny kolor. ​ Bajki uspokajanki ukazują się w serii Otwarci na Świat. Tworzą ją książki, które wspierają rozwój najmłodszych dzieci. Poruszają tematy bliskie codziennemu doświadczeniu maluchów. Pomagają im poznawać otaczający świat i rozumieć własne emocje, rozbudzają empatię i twórcze myślenie. [bonito.pl].

Cześć, mam na imię Frania. Mam tyle samo lat, co palców u ręki, czyli pięć. Mam też piętrowe łóżko i starszego brata Ryśka. I jeszcze siostrę Anielkę, ale ona jest dzidzią, więc śpi w pokoju z mamą i tatą. Chodzę do przedszkola (pod warunkiem, że nie mam zielonego kataru). Skoro już się znamy, mogę Wam opowiedzieć, co ostatnio zrobiłam. Wyjechałam z rodzicami na urlop i polubiłam nowego kolegę, choć na początku wcale nie mogłam go zrozumieć. Zadbałam z Ryśkiem o tatę, który źle się czuł (i był całkiem zielony). Chciałam pływać jak syrenka, a pływałam jak żabka (no i co z tego, i tak było super).

Cześć, mam na imię Frania. Mam tyle samo lat, co placów u ręki, czyli pięć. Mam też piętrowe łóżko i starszego brata Ryśka. I jeszcze siostrę Anielkę, ale ona jest dzidzią, więc śpi w pokoju z mamą i tatą. Chodzę do przedszkola (pod warunkiem, że nie mam zielonego kataru). Skoro już się znamy mogę wam opowiedzieć co ostatnio zrobiłam. Nie posłuchałam rozkazów Ryśka (mimo że miał urodziny i myślał, że może się rządzić). Odmówiłam śpiewania piosenki o ogórku oraz kolejnego kawałka tortu. Zrozumiałam, że Anielka nie lubi bawić się w dzidziusia (zwłaszcza gdy kuzynka zawija ją w różowe kocyki).[z okładki]